Spielberg hefur reynt við Tinna áður

Þetta er ekki í fyrsta sinn sem Spielberg hefur áhuga á því að gera mynd um Tinna. Árið 1982 reyndi Spielberg að komast yfir réttinn til þess að gera mynd byggða á ævintýrum Tinna og studdi Hergé Spielberg í þeirri viðleitni. En þegar Spielberg sá drög að fyrsta handritinu, sem Melissa Matheson skrifaði, hætti hann við að leikstýra og ákvað að framleiða myndina í staðin. Leitað var til nokkurra leikstjóra og á endanum var talað við Roman Polanski. Hann hafði lengi haft áhuga á því að leikstýra mynd byggðri á sögunni "Veldissproti Ottókars konungs" en því miður varð aldrei neitt af þeirri mynd.

Sagan segir síðan að Spielberg hafi skrifað eigið handrit og sent Hergé. Hergé hafi hinsvegar þótt það of Hollywoodlegt og hafnað því. Í staðin gerði Spielberg myndirnar um Indiana Jones sem lukkuðust stórvel, eins og allir þekkja.

Nú er bara að bíða og sjá hvort þessi atlaga að Tinna lukkist betur hjá Spielberg.

Spielberg og Jackson boða myndir um Tinna

Mannréttindadagurinn

Búandi í miðbænum er ekki hægt að komast hjá því að upplifa 1. maí stemmninguna.  Þessi hátíðisdagur verkalýðsins virtist nú vera orðinn einhvers konar allsherjarsamkoma undirmálshópa.  Í göngunni virðast vera samankomnir ýmsir hópar aðrir en hefðbundinn "verkalýður", enda fáir sem nota það orð um sína stétt.  Ég sá ekki betur en femínistar, friðarsinnar, stuðningsmenn Palestínu, þroskaheftir, öryrkjar og ýmsir aðrir hópar væru þarna að berjast fyrir sínum málstað. Eina hópinn sem vantaði úr hópi þeirra sem eru háværir í mannréttindabaráttu eru samkynhneigðir og ég skil ekki alveg af hverju friðarsinnar telja sig eitthvað frekar eiga samleið með verkalýðnum en samkynhneigðir.

Ég held að tímabært sé orðið að hætta að halda upp á frídag verkalýðsins á 1. maí og nota þennan dag frekar til að standa vörð um mannréttindi, enda verkalýðsbarátta orðin býsna samofin mannréttindabaráttu. 

Mannréttindadagurinn 1. maí, hljómar bara nokkuð vel.

Baráttudagur verkamanna haldinn hátíðlegur

Lýðræðisæfing í Bútan

Skemmtilega einlægt er að lesa um lýðræðisþróun í Himalayaríkinu Bútan. Alráður konungurinn, sem markað hefur þá fallegu stefnu að í ríki hans skipti mestu máli að auka þjóðarhamingju frekar en þjóðarframleiðslu, hefur nú skipað þegnum sínum að stofna stjórnmálaflokka og undirbúa sig fyrir kosningar sem ráðgerðar eru á næsta ári.

Kongurinn gerir sér samt augljóslega grein fyrir að lýðræði krefst mikils af þegnum sínum og að því verður ekki komið á yfir nóttu.  Til að undirbúa þjóðina fyrir lýðræði voru því haldnar æfingakosningar um síðustu helgi, það er ekki fyrr en á næsta ári sem kosið verður um raunveruleg málefni.

Það er fróðlegt að líta til baka í söguna, þegar lýðræði var fyrst reynt í Frakklandi 1789 tók það áratug þar til Napóleón var orðinn einráður þannig að fyrsta tilraunin gekk ekki sem best.  Tíma tekur að breyta þjóðum, hvort sem það er í átt að lýðræði eins og sumar þjóðir standa frammi fyrir eða að auka umhverfisvitund.  Tvö hundruð árum eftir fyrstu lýðræðistilraunina í Frakklandi var lýðræði snögglega komið á í Rússlandi, hjá þjóð sem aldrei hafði verið frjáls.  Tæpum áratug síðar komst til valda maður sem er á góðri leið með að gerast einvaldur.  Sagan vill endurtaka sig.

Lýðræði gerir kröfur til þjóðar og stjórnmálamanna sem þurfa að læra leikreglurnar - og gleyma þeim ekki.  Miðað við sandkassaleikinn sem okkur hefur verið boðið upp á hér á landi undanfarnar vikur vona ég að Bútanbúar geri sér ekki ferð til Íslands til að reyna að læra lýðræði í framkvæmd.  Aðrar þjóðir hafa náð lengra en við í þeim efnum.

 

Fimm ára á leið til New York

Fimm ára dóttir mín er mikill heimskekingur eins og títt er um börn á þessum aldri. Svo fylgist hún með tískunni, - en bara pínulítið. Hún leit með velþóknun á móður sína í morgun og sagði: "Rosalega er þetta fallegt pils. Hvar fékkstu það?"

"Ég keypti það í New York," svaraði mamman.

"Þá verð ég að flytja þangað," sagði litla stelpan. "Verst að þá þurfið þið að fljúga til að heimsækja mig."

Hún varð hugsi eitt augnablik og bætti svo við:

"Þið verðið að heimsækja mig áður en þið deyið!"

Fornleifafundur á Netinu

Það færir manni notalega öryggiskennd þegar starfstéttir standa undir nafni og hlaupast ekki undan merkjum.

Ég var að fletta upp Fornleifafræðingafélagi Íslands á Netinu. Og jafnvel fornleifafræðingar hafa komið sér upp vefsíðu.

En þeir eru samkvæmir sjálfum sér. Fyrsta og eina færslan er frá 3. maí árið 2003.

Nintendo Wii frábær skemmtun

Strákurinn minn hefur haldið ástfóstri við Nintendo leikjatölvurnar síðan hann eignaðist Nintendo 64 Pokémon edition leikjatölvuna sína. Ég sjálfur hef aldrei verið mikið fyrir tölvuleiki en kannski breytist það núna eftir að nýja Nintendo Wii tölvan kom inn á heimilið. Það er ólíku að jafna, hefðbundnum stýripinnum og þeim nýju með hreifiskynjara. Í stað þess að sitja og spila leikina, þarf maður að ryðja húsgögnunum í burtu svo það sé nægt pláss til þess að stunda tölvuleikina. Í raun er það hálffáranlegt að standa úti á miðju gólfi og sveifla í kringum sig stýripinna og stjórna þannig leikmanninum á sjónvarpsskjánum. Ég er búinn að prófa golf, keilu, tennis, snjóbretti og hnefaleika og er erfitt að gera upp á milli leikja. Eftir að hafa prófa þessa leikjatölvu er ekki undarlegt að hún fer sigurför um heiminn.

Wii malar gull fyrir Nintendo

Áframhjáhald þingmanna í Súlnasal

Bækurnar komnar í kassa enda flutningar á laugardaginn kemur. Þó eru enn sex bókastaflar á stofuborðinu. Efst í einum þeirra er bók sem ég var að fá í hendur. Hún hefst á orðunum:

Það var sjaldgæft að sjá svo mörg fræg andlit samankomin á Íslandi.

Þetta er bókin Íslendingar, nokkurskonar sápuópera í bókarformi, sem hægt er að gerast áskrifandi að. Á fyrstu síðu er Geir H. Haarde í sveiflu á dansgólfinu í Súlnasal Hótel Sögu og Ingibjörg Sólrún við barinn með mojito.  Og jafnvel Jón Sigurðsson „kreistir” fram brosið. Á sama tíma fara óformlegar stjórnarmyndunarviðræður fram á klósettinu á milli tveggja þingmanna, en makarnir bíða grunlausir fyrir utan:

Hörður hunsaði enn og aftur orð Agnesar og færði andlitið neðar, á milli brjóstanna, og svo að fallega löguðum naflanum.  „Ætlum við að mynda ríkisstjórn á ný?” spurði hann eftir því sem andlitið færðist nær klofi hennar.

Þegar komið er á síðu 8 í bókinni er ljóst að ríkisstjórnarmyndun hefur tekist. Síðan hefst æsileg atburðarás geri ég ráð fyrir. Ég er ekki kominn lengra en hlakka til áframhaldsins eða öllu heldur áframhjáhaldsins.

Krummar verða settir frekar inn í hugarheim þingmannanna og hina æsilegu atburðarás á næsta krummafundi, sem verður haldinn innan fárra daga.

Economic hit man

Ég er satt að segja aðeins sleginn þessa dagana eftir að hafa verið að horfa á ræður John nokkurs Perkins á netinu.  John þessi starfaði óbeint áratugum saman fyrir ameríska heimsveldið, en í kjölfar atburðanna 11. september fannst hann ekki geta þetta lengur, hann yrði að segja heiminum frá því hvað hann hafði verið að fást við.  

Í stuttu máli þá starfaði John við að fara til ríkja í Austurlöndum nær, Mið- og Suður Ameríku og víðar.  Þar heimsótti hann þjóðarleiðtoga með tilboð um að gera þá persónulega moldríka, og gera þeim einnig ljóst að ef þær væru ekki samvinnuþýðir myndi það kosta þá lífið.  Ef menn vildu ekki hlýða voru sendir sjakalarnir til að drepa þjóðarleiðtogana og hann telur upp langan lista slíkra sem BNA lét taka af lífi.  Einungis ef það ekki bar árangur var herinn sendur inn líkt og gerðist þegar Hussein vildi ekki lengur spila með þeim og krafðist þess að Írakar myndu njóta olíunnar sjálfir, ólíkt Saudi Arabíu.  

Rakið er hvernig Alþjóðabankinn hefur starfað, lánað fátækum þjóðum of háar fjárhæðir til að byggja upp með því skilyrði að samið væri við bandarísk fyrirtæki.  Þegar þjóðirnar síðan gátu ekki borgað af lánunum er hægt að kúga löndin til að opna fyrir arðrán auðlinda eða beitingu atkvæða í SÞ eftir hentugleika.  Fátæka fólkið hefur þá setið uppi með skuldirnar.

John rekur hvernig lýðræði hefur í raun ekki verið virkt áratugum saman í Bandaríkjunum, örfáir auðhringir hafa allt of lengi getað keypt kosningar og völd og notað stjórnmálamenn fyrir fyrirtækin, fengið þá til að hætta að starfa í þágu þjóðar sinnar. 

Ég veit ekki hvað ykkur finnst, en eftir að hafa horft á klukkustundarlangan fyrirlestur John Perkins þá trúi því sem hann er að segja.  Eftir stutta netleit finn ég amk ekkert um að fullyrðingar hans séu hraktar.  Vissulega er margt af því sem hann hefur að segja eitthvað sem flest upplýst fólk hefur talið sig vita, það er samt áhrifaríkt að heyra innanbúðarmann lýsa því sjálfur hvernig stórfyrirtækin hafa kúgað heiminn. 

Það jákvæða við að hlusta á John er hversu mikla trú hann hefur á að hægt sé að breyta þessu.   Öll búum við á sömu kúlunni og þegar upp er staðið vilja allir jarðarbúar betri heim.  Ef skapaður er þrýstingur með því að kjósa heiðarlega stjórnmálamenn og krefjast bættrar umgengni við náttúruna er allt hægt.  Heimurinn hefur áður risið upp og losað sig við spillta leiðtoga.

Stuttur útdráttur er hér að neðan og ég mæli með því að verja fáeinum mínútum í að hlusta á manninn.  Fyrir þá sem vilja kynna sér málið nánar má heyra fyrirlestur í fullri lengd á slóðinni:

 http://www.yoism.org/?q=node/292

Einnig má lesa bók John Perkins, "Confessions of an Economic Hit Man" sem kom út á síðasta ári.

 

Róbert Marshall líkir ESB við yfirmann og Íslandi við launamann?

Ég hlustaði á samtal Róberts Marshall (S) og Sigurðar Kára (D) í síðdegisútvarpi Rásar 2 fyrir viku, föstudaginn 13. apríl. Þeir voru mættir í þáttinn til þess að spjalla um fréttir vikunnar og meðal annars komu þeir inn á aðild að Evrópusambandinu. Róberti fannst það ómögulegt að Sigurður Kári vildi ekki ljá máls á því að sækja um aðild að Evrópusambandinu og sagði Róbert undir lok samtalsins: "þetta er eins og launamaður sem vill ekki fara til yfirmanns síns og biðja um launahækkun. Af hverju reyna menn ekki að semja við Evrópusambandið og sjá hvað kemur út úr því". Flestum finnst þessi samlíking, þ.e. að líkja Evrópusambandinu við yfirmann, og þá þjóð við launamann, væntanlega undarleg og vonandi endurspeglar hún ekki hug allra frambjóðenda Samfylkingarinnar þó hún sýni hvernig einn frambjóðandinn lítur á tengslin við Evrópusambandið í raun.

Eru U2 menn að tapa sér?

Það er erfitt að ímynda sér syngjandi Kóngulóarmann. Hvert ætla menn sér eiginlega með þessari vitleysu? Myndirnar um Kóngulóarmanninn eru vel heppnaðar og í raun mun betur heppnaðar en flestar myndir sem byggja á ofurhetjum. Sennilega er ástæðan sú að stór hluti myndanna snýst um vandamál Peter Parkers í daglegu lífi, en ekki bara um slagsmál við vondu mennina. Höfundar myndanna fylgdu þannig blöðunum um Kóngulóarmanninn í stað þess að tapa sér í endalausu ofbeldi. Nú ætla einhverjir sér greinilega að reyna að græða á vinsældum Kóngulóarmannsins og setja á svið sögnleik. Það er erfitt að átta sig á því hvers vegna U2, sem hingað til hafa varla misstigið sig á tónlistarferlinum, ætla að semja tónlist við svona vitleysu.

U2 sagðir semja tónlist fyrir söngleik um Kóngulóarmanninn