Nú er að segja frá þeim Himinhrjóði og Máneyju. Snýr hann sér nú við þannig að Máney, sem auðveldlegast nær limnum í lófa sér og gælir ögn við hann, áður en hún stingur honum upp í sig. þau sjúgast á góða stund, hún undir, hann ofan á, en svo velta þau sér við og Himinhrjóður fer lengra með skáldtungu sinni inn í kuntuna, iðkar þar hringleik, en síðan yfir spöngina og inn í rassgatið sem orðið er í meira lagi mjúkt. Máney er óefniskennd orðin af mýkt. Annað veifið gýs hún sem eitt túristaundur og hann fær heitar gusur. Hún hættir um hríð og leyfir henni að einbeita sér að því að sjúga. "Einbeittu þér nú yndið mitt og ímyndaðu þér allt það besta." Hann grípur um lítil og hnöttótt brjóst Máneyjar og kreistir í greip sinni, svo mun hún bera til minja merki nokkur brúnleit er til lengdar lætur. Nú rennir hann sér undan ástkonu sinni, háll sem áll, fimur sem fílsungi og fer á hana þar sem hvílir á hnjám og olnbogum. Hann fer fyrst ótrauður inn í píkuna, en síðan stingur hann sér á bólakaf í mjúkt en þétt rassgatið. 

"Mörg er á þér matarholan, meyjarvalið."

Lömbin voru komin af fjalli og ýmist í sláturhús eða inn í fjárhús það sem var á vetur setjandi . Ég var að þukla ársgamla gimbur og sjá hvort hún væri ekki brúnslétt á geislungunum og fann hvergi skarða þegar þú komst mér í hug og okkar litla einkaspaug um það er þukluð var kvenkindin og gáð hvort brúnslétt væri, og ég tók um hálsinn með annarri hendinni og meðan ég þuklaði lærin og þjóið vel þykkt og fyllt niður á hækilinn og renndi síðan fingrunum eftir rifjunum og þaðan á hryggspjaldið og þú ásóttir mig, ég fór að sjá þig og hætti að sjá þessa déskotans gimbur og mér fannst þú aftur vera orðin nálæg mér svo ég heyrði rödd þína svo mikla hljóma innra með mér, hvar þú hljóðaðir og skalfst þegar ég kannaði útlegur á bringunni í skininu gegnum glufurnar á vélageymslunni við ilmandi glussa- og smurolíulyktina og svo dægilegar voru þær útlegur að þar fannst mér sem hendur mínar væru aftur fylltar af þúfunum þínum mjúku sem sprengja lófann og liðirnir í togmikilli ullinni minntu á skúfinn þinn þríhyrnda og gott ef ég fann ekki bregða fyrir vitin angan þá sem umlukti minninguna um okkar fyrstu samfarir og ég þurfti bara að finna þig og heyra þig hljóða af lostanautn bara einu sinni enn, finna anganina af þér í síðasta sinn ...

Ég lak niður á grindina þar í stíunni og lá þar drjúga stund. Með rassaklofið berað og ganandi eins og argur maður í fornu níðkvæði. Mér er ekki ljóst hve lengi ég lá þar, sigraður af eigin ónáttúru og gersneyddur allri göfgi, en hitt veit ég að um leið og ég hafði hysjað upp um mig brækurnar var mitt fyrsta verk að skera rolluna. Slengja henni í poka og upp í skektu og sigla langt út fyrir djúpsker þar sem ég batt tvo stóra netasteina við og sökkti öllu saman.

         óp

öskur

              óp

                    óp

                           óp

 

 

          öskur

                                     óp

 

 

              öskur

                           öskur

                           öskur

                           öskur

 

 

                    óp óp óp

Hún setur aukakodda undir höfuð hans svo að hann, sem liggur á bakinu, geti horft á hana meðan hún nuddar fæturna. Nuddið tekur einn og hálfan tíma og þar af fer helmingurinn í fæturna. Hún byrjar á iljunum meðan fæturnir eru ennþá í vatninu, þurrkar þá síðan og smyr Johnson's barnaolíu á fætur og leggi uppá mið lærin. Að því loknu tekur hún að nudda tærnar, hælinn og ristina í staðlaðri röð en þó með mismunandi áherslu frá degi til dags. Stundum tekur hún langan tíma í að nudda ristarnar og horfir full aðdáunar á hvíta og fíngerða húðina þar og segir þá alltaf: Baby. Og einstöku sinnum hefur hún kysst hann laust á aðra ristina. Þegar búið er að nudda báða fætur, kálfa og hné færir hún sig upp á lærin og síðan uppí nára, en þá er hún komin undir silkibuxurnar og hann löngu kominn með standpínu.

Hún tekur sér góðan tíma á svæðinu kringum liminn og þótt hönd hennar sé smá kemst hún ekki hjá því að strjúkast við punginn og liminn. Og honum finnst það kynferðislegt og upplifir strokurnar næstum jafnörvandi og í alvörukynmökum.

Þegar þessi partur nuddsins er yfirstaðinn fer hún fram og sækir blautan klút, gengur svo að andliti hans sem ennþá er þakið agúrkusneiðunum og fjarlægir þær varfærnislega áður en hún þvær það. Og enn fer hún fram á gang og eftir fimm mínútur kemur hún inn með fulla körfu af sjóðandi heitum steinum sem hún leggur til hliðar við bekkinn. Nú er komið að handleggjum, höndum og fingrum. Á meðan er nokkurskonar spjallstund því hún situr á rúmstokknum og snýr að andliti hans. Einhver af tuttugu nafnorðunum eru sögð með líkamlegum áherslum. Oftast er mikið hlegið í þessum kafla.

Síðasta atriði nuddsins er að hún biður hann að fara úr silkijakkanum og snúa sér á magann. Hún setur körfuna með heitu steinunum við hlið sér og togar silkibuxurnar niður á mið lærin þannig að rassinn og efri líkaminn eru tilbúnir undir nudd. Dung er klædd í þrönga blússu og er í míní-pilsi og undir því þröngum nærbuxum sem virka einsog nokkurskonar skírlífisbelti. Þetta er skiljanleg vörn fyrir nuddkonurnar. Hún skellir sér uppá hann og situr klofvega á lærunum rétt fyrir neðan rassinn. Í þessari stellingu klárar hún verkið með því að smyrja rassinn og bakið með einhverri sleipri olíu og nuddar hana inní húðina með heitu steinunum. Stundum, þegar hann er í þannig skapi, bregður hann á leik í þessari stellingu og leikur hest og hún á þá að vera knapinn, kannski dáldið líkt ródeó. Þá er mikið hlegið.

Þegar nuddið er alveg að verða búið stekkur hún af baki og sækir heitt vatn í vaskafati, þvottapoka og handklæði og þrífur olíuna og allra síðasta atriðið er að hún stráir Johnson's barnapúðri yfir bakið og rassinn (einusinni smellti hún kossi á rassinn) og strýkur höndunum samviskusamlega yfir allan skrokkinn, segir ókei og fer fram með fulla körfu af þvottapokum, handklæðum, olíum og talkúmi.

Í daufri skímunni sá hann móta fyrir tveimur mannslíkömum sem byltust um í rúminu.

         óp
öskur
              óp
                    óp
                           óp

          öskur
                                     óp

              öskur
                           öskur
                           öskur
                           öskur

                    óp óp óp

Vindur var norðanstæður og sólarglennur milli éljanna sem héngu líkt og tungur niður úr kólgubökkunum. Samkvæmt slíku veðurfari áttu hrútlömbin að verða fleiri þetta árið. Þú kallaðir þetta hjátrú og minntir mig á það þegar borið var hjá þér og gimbrarlömbin reyndust mun fleiri. Þegar Kútur var búinn að lembga blæsmurnar og sleikti saltið í bakstíunni man ég hvernig þú komst upp að mér og hallaðir þér fram á handriðið svo mótaði fyrir þúfunum þínum hvítu. Ég þuklaði ærnar til að kanna holdarfarið, líkt og forðagæslumanni ber að gera. Ég sökkti fingrunum í togmikla ullina, þuklaði fyllinguna í bringunni og þaðan niður með rifjunum yfir á geislungana en fann hvergi skarða. Síðan tók ég á bakinu og þreifaði út spjaldhrygginn og aftur fyrir til að gá hvort notaði á mölunum. Þá renndi ég fingrunum eftir bringuteinunum, upp á háþornin og niður með þverþornunum meðan þú fylgdist gaumgæfilega með og nuddaðir geirvörtunum, þessum fögru kvistum kvenfurunnar, við garðaböndin. Ég tók á þykkum og vöðvamiklum lærunum niður á hækilinn og sá að féð var brúnslétt og vel fyllt og tók af allan vafa um að allar myndu hafa það fram úr. En þú hallaðir þér fram svo glitti í annað brjóstið og sagðir makindalega að ég væri mikill snillingur í þuklun og spurði hvort ég kynni að fara jafnblíðum höndum um kvenkindina.

– Tja, sagði ég, ekki sé ég betur en þú sért brúnslétt líka og vissi ekki af mér fyrr en ég í einskæru gamni hafði rétt hönd mína að brjósti þínu, en meðan ég myndaðist við að skaupa þetta beraðir þú brjóstið í sama vetfangi, þungt og bungandi, og sagði mér að gá, líkt og þér væri hin fyllsta alvara. Ég sá roðann breiðast um kinnar þínar. Það var þó ekki skömmusta, heldur hreinn brími – það var roðabrími. Er þetta ekki rétt hjá mér, Helga mín?

Gengumsmjúgandi og alltumlykjandi húðlosti fór um mig af að sjá líkama þinn beraðan á þessu svæði, enda langt síðan ég hafði fengið að eygja svo lögulegan og lífþrunginn skapnað. Eftir eggjunarorðin lagði brunann af þvílíkum krafti um mig allan að ég varð að fara út í norðankulið til að kæla mig niður og eigraði um hlaðið líkastur gömlum lambhrút sem slitinn er ofan af blæsmu mitt í hita leiksins.

En ég hélt minni staðfestu. Guð einn veit hve þungur baggi það var. Þegar sumraði svalaði ég mér í ársprænum í hvarfi við bæina, þar sem ég fór úr öllu og reyndi að slökkva brunann í holdi mínu með því að lauga mig í kulsvölu vatninu. Ég orti helgistef sem ég sýni engum, nema þér núna, vegna þess að þú kveiktir það:

Þegar hún elskaði

undir tók í tindum.

Hún þó sitt silkihár

í fjallalindum.

Það hafði þveröfug áhrif að reyna að kæla mig í vatninu. Ég vissi ekki af mér fyrr en í hinum dýrslegustu sjálfsfróunum, sem ég svo blygðaðist mín fyrir, því mér fannst alltaf eins og einhver sæi til mín. Að ég væri að gera eitthvað rangt. Af hverju hugsar maður svo? Löngu síðar áttaði ég mig á því að auðvitað var það huldufólkið í Fólkhamrinum fyrir ofan lækinn sem ég fann fyrir. Ætli það hafi ekki gaman af því að sjá okkar vesæla kyn fróa sér? Finnur það kannski til með okkur, læstum í girndina?

Nú er að segja frá þeim Himinhrjóði og Máneyju. Snýr hann sér nú við
þannig að Máney, sem auðveldlegast nær limnum í lófa sér og gælir ögn
við hann, áður en hún stingur honum upp í sig. þau sjúgast á góða
stund, hún undir, hann ofan á, en svo velta þau sér við og
Himinhrjóður fer lengra með skáldtungu sinni inn í kuntuna, iðkar þar
hringleik, en síðan yfir spöngina og inn í rassgatið sem orðið er í
meira lagi mjúkt. Máney er óefniskennd orðin af mýkt. Annað veifið gýs
hún sem eitt túristaundur og hann fær heitar gusur. Hún hættir um hríð
og leyfir henni að einbeita sér að því að sjúga.
"Einbeittu þér nú yndið mitt og ímyndaðu þér allt það besta."
Hann grípur um lítil og hnöttótt brjóst Máneyjar og kreistir í greip
sinni, svo mun hún bera til minja merki nokkur brúnleit er til lengdar
lætur. Nú rennir hann sér undan ástkonu sinni, háll sem áll, fimur sem
fílsungi og fer á hana þar sem hvílir á hnjám og olnbogum. Hann fer
fyrst ótrauður inn í píkuna, en síðan stingur hann sér á bólakaf í
mjúkt en þétt rassgatið.
"Mörg er á þér matarholan, meyjarvalið."

Jón Kalman Stefánsson er fæddur í Reykjavík árið 1963, ljóðskáld, skáldsagnahöfundur og þýðandi, og einn mesti höfundur Íslands á vorum tímum, og er það með ólíkindum að þetta sé fyrsta bók hans sem þýdd er á frönsku. Þetta er því mikil uppgötvun, réttast væri eiginlega að segja uppljómun, og verður að hrósa þýðandanum Eric Boury fyrir óaðfinnanlega vinnu. Honum hefur tekist að skila mögnuðu andrúmslofti bókarinnar: síðurnar eru þéttar, efnið yfirgripsmikið. Lesandinn ferðast um söguna einsog hann grafi sér göng gegnum snjóinn: Hægt og bítandi. Athyglin verður ávallt að vera vakandi, annars er hætta á að maður missi af einhverju stórfenglegu smáatriði, athugasemd, orðaskiptum persónanna. Án þess að höfundinum verði það nokkurn tímann á að skreyta, eða vera væminn, hefur honum tekist að draga upp ljóslifandi mynd af sjómönnum fyrri tíma, óbærilegum aðstæðum þeirra og fábrotinni gleði, þar með taldri sérstakri neyslu áfengis. Frá fyrstu línum er dauðinn yfir og allt um kring, einsog bókin hafi verið skrifuð að handan, af Bárði sjálfum. Einhverju sinni segir strákurinn að sér líði einsog hann lifi í skáldsögu. Það gerir hann svo sannarlega, og það í sérstaklega fallegri skáldsögu.