Skaðleg réttlætiskennd?

Réttlætiskenndin getur verið manni skaðleg.  Ég man hvað ég varð undrandi á því hvað fjölmiðlar urðu hneykslaðir á gjörningi í LHÍ sem var á þann veg að tvítug stelpa var klædd úr öllum fötunum, rökuð og síðan dregin út þarsem var pissað á hana.  Margt ógeðslegra hefur verið gert í gjörningum.  En þegar ég seinna frétti að þetta hefði verið nýnemi, ung stúlka sem var nýstigin úr erfiðum veikindum, hrjáð af annorexíu, lítil á líkama og sál en strákarnir hefðu verið eldri nemar sem hefðu ýtt henni út í þetta og dregið hana inní stofuna í plastpoka á meðan þeir framkvæmdu ultimate niðurlægingu líkama hennar og persónu þá gat ég ekki komið í veg fyrir að inní mér blossaði upp stjórnlaus reiði og ég var brjálaður í marga daga þegar ég hugsaði til þessa ömurlega heims misnotkunar og viðbjóðs.  Síðan var ég á spjalli við vinkonu mína sem hafði upplifað ömurleika annorexíu og var í sambandi annorexíu sjúklinga og hún fór að segja mér frá einhverri töff stelpu sem hafði haft annorexíu en komist yfir hana.  Hún væri í listaháskólanum og hefði fengið nokkra pilta í lið með sér til að fremja magnaðan gjörning sem lýsti annorexíunni svo vel.  Hvernig hún hefði niðurlægt líkama sinn og persónu sína í gjörningnum rétt einsog allir annorexíu sjúklingar þekktu.  Allar hefðu þær gert það sama fyrir framan spegilinn heima hjá sér, skorið og meytt líkama sinn, fyrirlitið hann og niðurlægt.  Allt í einu var gjörningurinn orðinn magnaður í að túlka eitthvað lífsform sem ég þekkti ekki.  Stelpan var orðin magnaður og einlægur listamaður og maður varð reiður fjölmiðlum um að reyna að brjóta þennan sköpunarkraft á bak aftur með hneykslun sinni og reiði - hjá stúlku sem er nýstigin úr erfiðum veikindum, hrjáð af annorexíu og er að vaxa úr lítilli manneskju í stóran listamann.  Í sjálfu sér veit ég ekki hvor sagan er rétt en forsendur í svo mörgum málum breyta algjörlega skoðun manns - þótt verkið sé alltaf eins.  Líklegast á maður aldrei að reiðast?