Af afmæli og kviksetningu

Leiðin til hnignunar og glötunar er vörðuð bautasteinum. Einn þeirra varð á leið minni í dag þegar ég varð 35 ára.  Renata frænka mín segir að ég sé orðinn "ógeðslega gamall maður". Og umræðan sem spannst við matarborðið í vikunni var á þessum nótum, nefnilega um kviksetningar. 

Einn forfeðra minna og fleiri krumma lét nefnilega skera á úlnliðina áður en hann var jarðsettur af ótta við kviksetningu. Það kveikti fleiri sögur. Gömul kona vildi láta sprauta í sig blásýru áður en hún yrði borin til grafar og ung kona vildi láta jarða sig með vasaljós og farsíma, - með góðum batteríum. Henni var bent á að líklega væri ekki farsímasamband í iðrum jarðar og hún yrði því líklega að hafa fastlínutengingu. 

Gamall maður fyrir austan vildi að líkið af sér yrði látið standa í nokkrar vikur áður en hann yrði jarðaður. Hann lést að sumri til og lá örendur í risherbergi í þrjár vikur. Þegar líkið var flutt niður þröngan stigann var varla kjötið héldist á beinunum. Ekki þurfti frekari vitnanna við; maðurinn var allur.  

Svo eru þeir sem láta brenna sig. Enginn af þessum valkostum virðist neitt sérlega spennandi. En ég þarf líklega að fara að velta þessum hlutum fyrir mér, orðinn svona ógeðslega gamall. Kannski maður fari bara eins að og Bertrand Russell?

Athugasemdir

[Halldór Baldursson, 6.12.2006 kl. 15:25]

Til hamingju með daginn foringi.

[Hjalti Már Björnsson, 6.12.2006 kl. 17:02]

Þetta gerist reyndar öðru hvoru, að aldrað dauðvona fólk óski eftir því við lækni sinn að það skeri sig á púls eftir að það deyr.