"Við vorum falleg í rúminu"

"Ég svaf hjá í Central Park" eru upphafsorð bókarinnar Heilræði lásasmiðsins.

Tilnefning barst krummum frá Kolfinnu Baldvinsdóttur og víst verðskuldar Elísabet Jökulsdóttir að vera tilnefnd til rauðu hrafnsfjaðrarinnar fyrir athyglisverðustu kynlífslýsingu í bókmenntum liðins árs.

Í bókinni segir Elísabet frá sambandi sínu við Algea, mann sem hún kynntist á ferðalagi í New York. Víða má grípa niður í bókinni, en tvö kaflabrot verða að nægja hér. Fyrst þetta:

Við vorum falleg í rúminu, hann svartur og ég hvít. Samt hugsaði ég ekki um að hann væri svartur. Hann var maður sem mig langaði  að elska. Og langaði tilað elskaði mig. Það var fallegt að við vorum ekki eins á litinn en ég hélt því fyrir mig. Hann var svo viðkvæmur fyrir því að vera svartur og það var ég auðvitað líka, en kannski var ég viðkvæm fyrir því að vera hvít. Ég hugsaði stundum: Skyldi hann ekki langa í svarta konu.

Mér fannst við passa vel saman en vildi ekki segja það. Hann hefði talið að ég vildi gera okkur falleg saman því við vorum hvít og svört. Blanda einhverju saman sem blandaðist ekki. Ég fann að hann elskaði mig og var undrandi. En yfirlýsing hans: Svartir menn kyssa aldrei píkuna á konunum sínum, hljómaði einsog byrjunarsetning í aðskilnaðarbæklingi. Ég var viss um að hann meinti: Svartir menn kysa aldrei píkuna á hvítum konum. Þetta var svo fáránlegt að ég meikaði ekki að tala um það. Hann var veikur fyrir að láta sjúga typpið á sér, þótt ég gerði það meira fyrir sjálfa mig. En sagði mér í óspurðum fréttum að sæðið væri gott fyrir húðina.  

Svo þetta:

Stundum talaði ég og talaði í samförum. Ég þoldi ekki dramatískar þöglar samfarir þarsem allt hvarf inn í þögnina. Ég var veik fyrir röddum. Hann gat fullnægt mér með röddinni. Talaðu við mig og ég kem. Röddin kom úr þessum líkama sem ég þráði að fá inní mig. Mér fannst gott að hann segði eitthvað, bara eitthvað, og allt fór af stað inní mér. Svo reyndi ég að fá hann til að segja eitthvað ljótt eða dónalegt en hann hló að mér. Sagðist ekki vanur að tala í samförum, sagði að samfarir slitu sambandið. Mér fannst að þögnin tæki nándina í burtu, röddin væri hluti af líkamanum, blæbrigðarík og auðug, valdatæki. Ég var ekki síblaðrandi og það var einsog hann lærði að tala, uppgötvaði röddina. En auðvitað var hann að taka frá mér tungumálið einsog karlmenn gera við konur og hafa gert svo lengi, þetta flæði sem getur molað á þeim hausinn og fært okkur það á silfurfati.