Rímorð þung af forneskju

Jón Kalman Stefánsson sendi frá sér skáldsögu fyrir jólin. 

Fyrir vikið er hann auðvitað tilnefndur til rauðu hrafnsfjaðrarinnar - annað væri óhugsandi! Það vita krummar að Jón Kalman rís undir því. Meira að segja í flokki athyglisverðustu kynlífslýsinga, sem er nú ekki á allra færi.

Þetta er maðurinn sem skapaði Himnaríki og helvíti. Og allt þar á milli.

Gripið er niður í sjóferðalýsingu í bókinni:

Pétri funhitnar og hann rær sér taktfast á þóftunni, slær höndum öðru hverju á lærin þegar rímorðin verða svo þung að það er erfitt fyrir mannslíkamann að ráða við þau, því líkami mannsins er viðkvæmur, hann þolir ekki að fá stórt grjót á sig, þolir ekki snjóflóð, nístandi kuldann, þolir ekki einsemdina, hann þolir ekki rímorð þung af forneskju, gegnsýrð af girnd, og þessvegna slær Pétur á lærin, til að koma orðunum frá sér, og mennirnir fimm kippast við, allir á valdi þessa frumstæða afls sem streymir frá formanni þeirra. Augu Einars uppglennt af svartri hamingju, Gvendur andar opnum munni, Árni lítur ekki af Pétri, Bárður með hálflokuð augu, hlustar ekki á orðin heldur hljóminn í þeim, hljóminn í röddinni og hugsar, fjandinn sjálfur, hvaðan kemur skarfinum þessi kraftur! Strákurinn sveiflast á milli hrifningar og andúðar, hann starir á fimmtugan manninn moka upp úr sér klámvísum, hvað er Pétur nema gamall kall og hvað eru þessar vísur nema ruddaskapur? En í næstu andrá breytist Pétur aftur í eitthvað fornt og hljómur orðanna rífur í strákinn. Hann bölvar sjálfum sér, bölvar Pétri, hann situr þarna innan um fimm menn í bátskænu á Íshafinu, með frostið allt í kring, og sveiflast á milli hrifningar og andúðar. Pétur hefur tekið sjóhattinn ofan, hann hefur svitnað, lagt annan vettlinginn frá sér, stór höndin virðist kreppast utan um sum orðanna, hann starir einbeittur fram fyrir sig og reynir að hugsa ekki um Andreu, vertu lengur, biður hún stundum í krónni, uppi á saltfiskstæðunni sem fer hækkandi, verður bráðum svo há að hann getur ekki lengur staðið á meðan, farðu hægt, segir hún, þetta er gott, og hún færir fæturna meira í sundur, bæði til að njóta hans, til að finna betur fyrir honum, en líka svo hann meiði hana ekki, en hitinn í orðum hennar og fæturnir sem fara betur í sundur verður of mikið, það springur allt innan í Pétri, hann kippist við og bítur saman jöxlum en Andrea lítur ósjálfrátt til hliðar, eins og til að fela vonbrigðin, jafnvel depurðina, sem kemur fram í svip hennar, síðan er þögn í krónni og Andrea forðast að líta á mann sinn. Og mitt í unaði vísnakraftsins leitar þetta augnablik Pétur uppi.

Athugasemdir

[Stefán (IP-tala skráð) 22.2.2008 kl. 16:37]

Þetta er náttúrulega bara snilldar vefnaður!