Lágtækniþjónusta á hátæknisjúkrahúsi

Af einhverjum ástæðum hefur umræðan í þjóðfélaginu um byggingu á nýju húsnæði fyrir Landspítala Háskólasjúkrahús farið í undarlegan farveg.  Iðulega er orðið hátæknisjúkrahús notað þegar málið er rætt og í framhaldi af því hefur umræðan þróast í að fjalla um hvort þjóðin þurfi yfir höfuð meiri hátæknilækningar, hvort ekki sé betra að verja fjármunum í að bæta grunnþjónustu.  Málið snýst hins vegar ekki um það.

 

Margt af þeirri þjónustu við sjúklinga sem fram fer á LSH byggir vissulega á háþróaðri tækni.  Til að hátæknileg læknisfræði skili árangri þarf hins vegar að skapa sjúklingnum tækifæri til að ná heilsu aftur með því að tryggja svefnfrið á næturna, næringarríkan mat og vandaða umönnun. 

 Háþróuð læknisfræði er einnig stunduð víða utan veggja LSH.  Umræðan um hvort hún sé æskileg eða hvort leggja skuli áherslu á grunnþjónustu er áhugaverð, en hún á ekkert erindi inn í umræðuna um byggingu nýs húsnæðis fyrir starfsemi LSH.  Að sjálfsögðu er nauðsynlegt að tryggja rekstur hjúkrunarheimila, heimahlynningar og heilsugæslu, en það á ekki að þurfa að koma í veg fyrir að staðið sé þolanlega að því að sinna slösuðum og bráðveikum. 

Mér vitanlega stendur ekki til að bæta við nokkurri nýrri hátækniþjónustu í hinni nýju byggingu, hins vegar á að stórbæta aðstöðu sjúklinga og aðstandenda.  Útrýma á gangainnlögnum og koma á þeirri sjálfsögðu reglu að veikir enstaklingar vistist á einbýli.  Til stendur að fjárfesta í byggingu sem mun gera kleift að færa alla starfsemina á einn stað, en með því verður hægt að auka verulega hagkvæmni í rekstri sjúkrahússins og spara stórfé til lengri tíma.

 

Íslenska þjóðin býr almennt í ágætu húsnæði.  Þegar Íslendingar ferðast láta þeir ekki bjóða sér að búa á hótelherbergi með þremur ókunnugum, hvað þá að sofa dögum saman í rúmi á gangi hótelsins.  Við öll sem búum í þessu landi þurfum hins vegar að liggja á  stofu með öðrum sjúklingum eða frammi á gangi ef það á fyrir okkur að liggja að lærbrotna eða fá lungnabólgu.  Sjálfur vil ég ekki búa við slíkt ástand.

 Má ég biðja þá sem leggjast gegn byggingu á nýju húsnæði fyrir LSH að prófa að reyna að sofa eina nótt á gangi sjúkrahússins.  Sjáum hvort þeir skipti um skoðun.  

Athugasemdir

[Pétur Blöndal, 19.3.2007 kl. 01:39]

Ég hef engan áhuga á því að sofa á gangi sjúkrahúss. En það getur myndast góður kunningsskapur og jafnvel vinátta hjá herbergisfélögum í sjúkrastofu.

Þannig eignaðist góður fjölskylduvinur úr Þistilfirðinum, sem kann Einar Benediktsson utan að, vin fyrir nokkrum dögum, sem einnig kann hann utan að. Þessir tveir menn eru þeir einu sem ég veit um sem kunna nánast öll kvæði skáldsins - og þeir lentu saman á stofu!

Þegar Lárus afi minn lá á stofu með manni úr Borgarfirðinum fór vel á með þeim og maðurinn sagði raunar eftir þá viðkynningu að afi hefði lesið allar bækur á Íslandi, nema þær sem væru á bókasafninu á Borgarnesi.

Fer það ekki eftir eðli máls og atvikum hvort fólk eigi að vistast saman á stofu? Það hvarflar að mér að í því geti jafnvel stundum falist stuðningur?

[Hjalti Már Björnsson, 19.3.2007 kl. 10:22]

Vissulega hentar sumum að vera með öðrum á stofu.  Sú kynslóð aldraðra sem nú þarf mikið á þjónustu sjúkrahúsa að halda hefur oft lifað þannig lífi að vera alin upp í þröngu rými, jafnvel nokkur börn saman í rúmi.  Þaðan var flutt beint í hjónasængina og þessir einstaklingar hafa kannski lifað 8 áratugi og nánast aldrei verið ein.  Að hafa þetta fólk á hvítmálaðri sjúkrastofu í einangrun hentar ekki alltaf vel.

Þessi hópur er hins vegar ekki nema fáein prósent þeirra sem liggja inni á sjúkrahúsum, og félagsskapurinn hentar meira á síðari hlutum legunnar þegar mestu veikindin eru að baki.

Bráðveikir þurfa svefnfrið og ró og næði.  Það er til háborinnar skammar að þjóðfélag okkar geti ekki einu sinni tryggt það.