Rauða hrafnsfjöðrin veitt

Undanfarin ár hefur Lestrarfélagið Krummi veitt íslenskum rithöfundum viðurkenningar fyrir forvitnilegar kynlífslýsingar. Verðlaunin kallast Rauða hrafnsfjöðrin og að þessu sinni hrepptu fjöðrina þau Þórunn Erlu-Valdimarsdóttir og Magnús Þór Jónsson, Megas, fyrir bókina Dagur kvennanna - ástarsaga. Einnig voru tilnefndir Bergsveinn Birgisson fyrir Svar við bréfi Helgu, Sigurður Guðmundsson fyrir Dýrin í Saigon, Arnaldur Indriðason fyrir Furðustrandir og  Kári Tulinius fyrir Píslarvottar án hæfileika. 

Verðlaunin voru fyrst veitt 2007 og þá sigraði Eiríkur Örn Norðdahl fyrir Eitur fyrir byrjendur, 2008 varð Elísabet Jökulsdóttir hlutskörpust fyrir Heilræði lásasmiðsins, Hermann Stefánsson hreppti verðlaunin 2008 fyrir Algleymi og 2009 fékk Steinar Bragi Rauðu hrafnsfjöðrina fyrir Himinninn yfir Þingvöllum.

Verðlaunalýsing Megasar og Þórunnar hljóðar svo:

Nú er að segja frá þeim Himinhrjóði og Máneyju. Snýr hann sér nú við þannig að Máney, sem auðveldlegast nær limnum í lófa sér og gælir ögn við hann, áður en hún stingur honum upp í sig. þau sjúgast á góða stund, hún undir, hann ofan á, en svo velta þau sér við og Himinhrjóður fer lengra með skáldtungu sinni inn í kuntuna, iðkar þar hringleik, en síðan yfir spöngina og inn í rassgatið sem orðið er í meira lagi mjúkt. Máney er óefniskennd orðin af mýkt. Annað veifið gýs hún sem eitt túristaundur og hann fær heitar gusur. Hún hættir um hríð og leyfir henni að einbeita sér að því að sjúga. "Einbeittu þér nú yndið mitt og ímyndaðu þér allt það besta." Hann grípur um lítil og hnöttótt brjóst Máneyjar og kreistir í greip sinni, svo mun hún bera til minja merki nokkur brúnleit er til lengdar lætur. Nú rennir hann sér undan ástkonu sinni, háll sem áll, fimur sem fílsungi og fer á hana þar sem hvílir á hnjám og olnbogum. Hann fer fyrst ótrauður inn í píkuna, en síðan stingur hann sér á bólakaf í mjúkt en þétt rassgatið. 

"Mörg er á þér matarholan, meyjarvalið."

Aðrar tilnefningar:

Bergsveinn Birgisson, Svar við bréfi Helgu:

Lömbin voru komin af fjalli og ýmist í sláturhús eða inn í fjárhús það sem var á vetur setjandi . Ég var að þukla ársgamla gimbur og sjá hvort hún væri ekki brúnslétt á geislungunum og fann hvergi skarða þegar þú komst mér í hug og okkar litla einkaspaug um það er þukluð var kvenkindin og gáð hvort brúnslétt væri, og ég tók um hálsinn með annarri hendinni og meðan ég þuklaði lærin og þjóið vel þykkt og fyllt niður á hækilinn og renndi síðan fingrunum eftir rifjunum og þaðan á hryggspjaldið og þú ásóttir mig, ég fór að sjá þig og hætti að sjá þessa déskotans gimbur og mér fannst þú aftur vera orðin nálæg mér svo ég heyrði rödd þína svo mikla hljóma innra með mér, hvar þú hljóðaðir og skalfst þegar ég kannaði útlegur á bringunni í skininu gegnum glufurnar á vélageymslunni við ilmandi glussa- og smurolíulyktina og svo dægilegar voru þær útlegur að þar fannst mér sem hendur mínar væru aftur fylltar af þúfunum þínum mjúku sem sprengja lófann og liðirnir í togmikilli ullinni minntu á skúfinn þinn þríhyrnda og gott ef ég fann ekki bregða fyrir vitin angan þá sem umlukti minninguna um okkar fyrstu samfarir og ég þurfti bara að finna þig og heyra þig hljóða af lostanautn bara einu sinni enn, finna anganina af þér í síðasta sinn ...

Ég lak niður á grindina þar í stíunni og lá þar drjúga stund. Með rassaklofið berað og ganandi eins og argur maður í fornu níðkvæði. Mér er ekki ljóst hve lengi ég lá þar, sigraður af eigin ónáttúru og gersneyddur allri göfgi, en hitt veit ég að um leið og ég hafði hysjað upp um mig brækurnar var mitt fyrsta verk að skera rolluna. Slengja henni í poka og upp í skektu og sigla langt út fyrir djúpsker þar sem ég batt tvo stóra netasteina við og sökkti öllu saman.

Kári Tulinius, Píslarvottar án hæfileika:

         óp

öskur

              óp

                    óp

                           óp

 

 

          öskur

                                     óp

 

 

              öskur

                           öskur

                           öskur

                           öskur

 

 

                    óp óp óp

 

Sigurður Guðmundsson, Dýrin í Saigon:

Hún setur aukakodda undir höfuð hans svo að hann, sem liggur á bakinu, geti horft á hana meðan hún nuddar fæturna. Nuddið tekur einn og hálfan tíma og þar af fer helmingurinn í fæturna. Hún byrjar á iljunum meðan fæturnir eru ennþá í vatninu, þurrkar þá síðan og smyr Johnson's barnaolíu á fætur og leggi uppá mið lærin. Að því loknu tekur hún að nudda tærnar, hælinn og ristina í staðlaðri röð en þó með mismunandi áherslu frá degi til dags. Stundum tekur hún langan tíma í að nudda ristarnar og horfir full aðdáunar á hvíta og fíngerða húðina þar og segir þá alltaf: Baby. Og einstöku sinnum hefur hún kysst hann laust á aðra ristina. Þegar búið er að nudda báða fætur, kálfa og hné færir hún sig upp á lærin og síðan uppí nára, en þá er hún komin undir silkibuxurnar og hann löngu kominn með standpínu.

Hún tekur sér góðan tíma á svæðinu kringum liminn og þótt hönd hennar sé smá kemst hún ekki hjá því að strjúkast við punginn og liminn. Og honum finnst það kynferðislegt og upplifir strokurnar næstum jafnörvandi og í alvörukynmökum.

Þegar þessi partur nuddsins er yfirstaðinn fer hún fram og sækir blautan klút, gengur svo að andliti hans sem ennþá er þakið agúrkusneiðunum og fjarlægir þær varfærnislega áður en hún þvær það. Og enn fer hún fram á gang og eftir fimm mínútur kemur hún inn með fulla körfu af sjóðandi heitum steinum sem hún leggur til hliðar við bekkinn. Nú er komið að handleggjum, höndum og fingrum. Á meðan er nokkurskonar spjallstund því hún situr á rúmstokknum og snýr að andliti hans. Einhver af tuttugu nafnorðunum eru sögð með líkamlegum áherslum. Oftast er mikið hlegið í þessum kafla.

Síðasta atriði nuddsins er að hún biður hann að fara úr silkijakkanum og snúa sér á magann. Hún setur körfuna með heitu steinunum við hlið sér og togar silkibuxurnar niður á mið lærin þannig að rassinn og efri líkaminn eru tilbúnir undir nudd. Dung er klædd í þrönga blússu og er í míní-pilsi og undir því þröngum nærbuxum sem virka einsog nokkurskonar skírlífisbelti. Þetta er skiljanleg vörn fyrir nuddkonurnar. Hún skellir sér uppá hann og situr klofvega á lærunum rétt fyrir neðan rassinn. Í þessari stellingu klárar hún verkið með því að smyrja rassinn og bakið með einhverri sleipri olíu og nuddar hana inní húðina með heitu steinunum. Stundum, þegar hann er í þannig skapi, bregður hann á leik í þessari stellingu og leikur hest og hún á þá að vera knapinn, kannski dáldið líkt ródeó. Þá er mikið hlegið.

Þegar nuddið er alveg að verða búið stekkur hún af baki og sækir heitt vatn í vaskafati, þvottapoka og handklæði og þrífur olíuna og allra síðasta atriðið er að hún stráir Johnson's barnapúðri yfir bakið og rassinn (einusinni smellti hún kossi á rassinn) og strýkur höndunum samviskusamlega yfir allan skrokkinn, segir ókei og fer fram með fulla körfu af þvottapokum, handklæðum, olíum og talkúmi.

Arnaldur Indriðason, Furðustrandir:

Í daufri skímunni sá hann móta fyrir tveimur mannslíkömum sem byltust um í rúminu.