Er hægt að fyrirgefa dráp dóttur sinnar?

Ég stend mig stundum að því að nenna ekki að fylgjast með fréttum af þjáningu manna á stríðshrjáðum svæðum og enn einu tilgangslausu ofbeldisverkinu.  Við erum búin að heyra svo oft af sjálfsmorðsárásum og mannréttindabrotum í Ísrael og Írak að löndin eru komin með allsherjar vandræðastimpil og það virðist einskis vert að lesa sér til um blóðug smáatriðin.  Vonin á það til að dofna um að ástandið muni einhvern tíma verða leysanlegt í deilum sem staðið hafa yfir í margar kynslóðir.  Ég rakst þó á áhugaverða sögu sem aðeins endurreisir vonina um betri tíð fyrir það vesalings fólk sem var svo óheppið að fæðast í púðurtunnu.

Bassam Aramin er fyrrverandi palestínskur bardagamaður sem var 7 ár í ísraelsku fangelsi.  Hann stofnaði fyrir nokkru samtök fyrrverandi bardagamanna þar sem koma saman Palestínumenn og Ísraelar sem allir eiga sameiginlegt að hafa tekið þátt í þessu vonlausa stríði, menn sem þekkja af eigin raun hvernig ofbeldi mun einungis leiða til meira ofbeldis.  Eins og við mátti búast lýsir hann fyrsta fundi við þessa fyrrum kvalara sína sem frekar spenntum, Ísraelarnir héldu að þeim yrði rænt og palestínsku bardagamennirnir að þetta væri gildra ísraelsku leyniþjónustunnar.  Báðir aðilar reyndust hins vegar raunverulega vilja bæta heiminn.

Nú nýlega var tíu ára gömul dóttir Aramin drepin af ísraelsku öryggislögreglunni.  Drápið hefur ekki rekið Aramin út á götur að drepa Ísraela, ef eitthvað er hefur það gert hann enn ákveðnari í að berjast fyrir friði við hlið fyrrum ísraelskra hermanna á friðsaman hátt.  Hann veit sjálfur fullvel að ofbeldi leysir engan vanda.  Ítarlega hefur verið fjallað um þessa sögu í ýmsum fjölmiðlum, enda afar sjaldgæft að heyra af jákvæðri þróun frá Ísrael.  

Ætli við verðum ekki að hugsa aftur í söguna til að minna á að hundrað ára stríð hafa verið háð í sögunni en friður hefur alltaf komist á um síðir, öll stríð taka enda.  Þegar upp er staðið hefur eflaust 99,9% jarðarbúa ekki áhuga á öðru en að lifa friðsælu lífi og ala sín börn upp án nokkurra átaka eða stríða og sá meirihluti hlýtur alltaf að ná völdum. 

Ég kýs alla vega að halda í þá von.