Enn Bergsveinn

Ekki vantar erótíkina í svar Bjarna Gíslasonar á Kolkustöðum við bréfi Helgu, sem Bergsveinn Birgisson rekur svo samviskusamlega í metsölubókinni Svari við bréfi Helgu. Hér kemur sjötta tilnefningin til Rauðu hrafnsfjaðrarinnar og önnur tilnefningin úr bók Bergsveins. Takið vel eftir rétt staðsettum þrípunkti:

Lömbin voru komin af fjalli og ýmist í sláturhús eða inn í fjárhús það sem var á vetur setjandi . Ég var að þukla ársgamla gimbur og sjá hvort hún væri ekki brúnslétt á geislungunum og fann hvergi skarða þegar þú komst mér í hug og okkar litla einkaspaug um það er þukluð var kvenkindin og gáð hvort brúnslétt væri, og ég tók um hálsinn með annarri hendinni og meðan ég þuklaði lærin og þjóið vel þykkt og fyllt niður á hækilinn og renndi síðan fingrunum eftir rifjunum og þaðan á hryggspjaldið og þú ásóttir mig, ég fór að sjá þig og hætti að sjá þessa déskotans gimbur og mér fannst þú aftur vera orðin nálæg mér svo ég heyrði rödd þína svo mikla hljóma innra með mér, hvar þú hljóðaðir og skalfst þegar ég kannaði útlegur á bringunni í skininu gegnum glufurnar á vélageymslunni við ilmandi glussa- og smurolíulyktina og svo dægilegar voru þær útlegur að þar fannst mér sem hendur mínar væru aftur fylltar af þúfunum þínum mjúku sem sprengja lófann og liðirnir í togmikilli ullinni minntu á skúfinn þinn þríhyrnda og gott ef ég fann ekki bregða fyrir vitin angan þá sem umlukti minninguna um okkar fyrstu samfarir og ég þurfti bara að finna þig og heyra þig hljóða af lostanautn bara einu sinni enn, finna anganina af þér í síðasta sinn ...

Ég lak niður á grindina þar í stíunni og lá þar drjúga stund. Með rassaklofið berað og ganandi eins og argur maður í fornu níðkvæði. Mér er ekki ljóst hve lengi ég lá þar, sigraður af eigin ónáttúru og gersneyddur allri göfgi, en hitt veit ég að um leið og ég hafði hysjað upp um mig brækurnar var mitt fyrsta verk að skera rolluna. Slengja henni í poka og upp í skektu og sigla langt út fyrir djúpsker þar sem ég batt tvo stóra netasteina við og sökkti öllu saman.