Leitin að Audrey Hepburn

Tilnefning úr Leitinni að Audrey Hepburn eftir Bjarna Bjarnason:
"Ég aftur niður á gólf og undir teppið. Strínistá.
- Hvaða róni hefur sofnað hér?
Hún tekin í gegn, þar til hún bítur af öllu afli í handlegginn, svo ég þarf að rífa mig lausan og nudda eymslin.
Kaldur hlátur.
-Æi, meiddirðu þig greyið?
Aftur lagst á gólfið. Spark.
- Burt með þig skunkur, enga lyktandi útigangsmenn hér!
Slagur, sem gengur út á að hún má reyna að meiða mig, til dæmis með því að sparka á milli fóta mér, sem henni finnst toppurinn, eða bíta og klóra, á meðan ég má ekki meiða hana um leið og ég afklæði hana. Hún hvæsir brjóstaber og hrósar sigri, hefur komið hnénu á milli fóta mér. Ég lyppast niður á gólf.
- Æi greyið, var þetta sárt? Viltu hringja í mömmu?
Ber il ýtir á andlitið, reynt að koma tá ofan í munninn. Hörð refsing: hvítar nærbuxurnar teknar eignarnámi.
Hún hélt áfram að stríða mér nakin, eins og ekkert hefði í skorist. Hætti ekki fyrr en hún villtist í eigin ástríðum og sá mig ekki lengur."

Tilnefning úr Bankster

Fyrst kemur tilnefning til Rauðu fjaðrarinnar úr frábærri bók Guðmundar Óskarssonar, Bankster sem var tilnefnd til íslensku bókmenntaverðlaunanna.
"Harpa nálgaðist fullnægingu aftan frá, hvíldi lófana á dýnunni og dró axlirnar aftur, herðablöðin skerptust eins og bakvöðvarnir allir, sveigjan á bakinu jókst, mjóhryggsdalurinn dýpkaði, hljóðin hvetjandi, hún reigði höfuðið, teygði það upp milli axlanna, færði hendurnar á höfðagaflinn svo það kæmist hærra, langir hvítir handleggir og líkami og allt í einu börðumst við um..."

Fyrsta tilnefningin í ár

Árshátíð krumma er á næsta leiti. Og þá stendur þjóðin jafnan á krummanum - er með krummann í hálsinum. Því þá er rauða hrafnsfjöðrin veitt fyrir athyglisverðustu kynlífslýsingu í bókmenntum liðins árs.

Á liðnu ári var það Hermann Stefánsson sem varð hlutskarpastur, en það sem hreif dómnefndina upp á hrafnsfjöðrunum var eftirfarandi lýsing úr skáldsögu hans, Algleymi:

Hold hans opnaðist eins og rós. Þau sviptu hvort annað klæðum, óþreyjufull eins og börn, það líður að helgum tíðum. Helgi holdlegra fýsna svífur yfir vötnum og undankoma án sögu er útilokuð. Nú hljóp steingert holddýrið inn í opið myrkur, blautt og bjóðandi rjóðrið. Allt iðaði af skordýrum. Grasið bifaðist, dýrið tinaði og ólmaðist innan um trén sem mynduðu veggi rjóðursins sem var fullt af flögrandi páfagaukum.

Svo stigu þau inn í ljósið

En nú er sem sagt komið að tilnefningum fyrir árið 2009. Sá fyrsti sem nýtur þeirrar upphefðar er Mikael Torfason fyrir skáldsögu sína, Vormenn Íslands, sem fjallar meðal annars um fyrrverandi ritstjóra "Dagblaðsins". En þar kemur fyrir þessi lostafulla lýsing:

Og Biggi þóknaðist Önnu þarna í Range Rovernum. Hann þurfti á öllu sínu að halda til að missa ekki stjórn á sér og kyrkja hana fyrir allan sársaukann sem hún hefði valdið honum. Hann hefði samt ekkert haft í hana. Hún hefði örugglega lamið hann því um þessa helgi var Biggi enn að jafna sig á lyfjameðferðinni og því við það að missa meðvitund eða æla. Þetta var samt gott, fannst honum. Hann mun aldrei geta lýst því hversu gott þetta var. Að vera elskaður.
En það var samt ekki Biggi sem tók hana til sín og reif hana úr fötunum. Anna tók völdin, eins og alltaf. Hún ræður öllu. Hann hefur alltaf setið og staðið eins og hún skipar. Stundum þarf hún ekki að segja neitt, eins og í bílnum síðustu helgi. Hún hallaði sér bara að honum og áður en hann vissi af sat fyrrverandi konan hans ofan á honum angandi af brennivíni og hann starði á hana. Hlustaði á stunurnar og langaði til að brotna niður og grenja. Hún réð ferðinni og Biggi upplifði óeinlægt kynlíf á næmasta hátt sem hægt er að hugsa sér. Hver einasta taug líkamans nam minnstu snertingu. Honum hafði aldrei liðið jafn vel og aldrei jafn illa.

Kæra mennska naut

Þá er komið að síðustu tilnefningum til rauðu hrafnsfjaðrarinnar. Fyrst er það úr bókinni Hvernig ég hertók höll Saddams eftir krummafélagann Börk Gunnarsson:

Ég strauk hjálminn og ímyndaði mér að hann væri vinstra brjóstið á Elsu. Ég var meira gefinn fyrir vinstra brjóstið, því ég lá oftar hægra megin við hana og dekraði því meira við það. Ég byrjaði aftur að titra. Ég velti því fyrir mér hvort Elsa yrði sjokkeruð ef ég færi beint í vinstra brjóstið hennar þegar ég kæmi heim? Hún vildi kannski frekar faðmlag fyrst eða samtal."

 Þá úr Ódáðahrauni Stefáns Mána:

"Uss" segir Óðinn lágt og gengur alveg upp að henni þar sem hún stendur við vaskborðið. Hann laumar hægri hendinni ofan í bómullarnærbuxurnar hennar framanverðar og grípur með þeirri hægri um úlnlið hennar þegar hún gerir klaufalega tilraun til að stöðva hann. Síðan þrýstir hann henni upp að borðbrúninni og hallar sér fram til að kyssa hana.

Viktoría glennir upp augun og horfir á stórskorið andlit hans færast nær þar til það breytist í móðukennda mynd sem lyktar af vindlareyk og karlmannlegum svita. Hana langar, hún vill en samt reynir hún að brjótast um, losna, flýja.

Reynir en reynir samt ekki.

Hverju breytir það fyrir konu hvort andlit karlmanns frítt eða ljótt ef fingur hans bora sig eins og snákar upp í leggöng hennar? Hverju breytir það fyrir konu hvort elskhuginn er góður maður eða vondur ef sæluhrollurinn sem hríslast um lendar hennar þýtur eins og rafstraumur um taugakerfið er af hans völdu?

Hún hættir að brjótast um og lygnir aftur augunum, læsir höndunum í þennan stóra og sterka líkama, þetta mennska naut, og rekur upp hálfkæft óp og opnar munninn þegar hann grípur um hnakka hennar, rífur í hárið og þrýstir andlitum þeirra saman ...

Og úr 10 ráð til að hætta að drepa fólk og byrja að vaska upp eftir Hallgrím Helgason:

Að lokum tekst mér að gleyma hinum vel drukknu verslunarhljóðum samferðamanna minna og næ að sofna með Munitu ofan á mér. Gleðiboltarnir hoppa og skoppa og síða svarta hárið hennar strýkst við þybbna bringuna á mér líkt og guð snerti sjúka sál mína með bláendanum á sínu síða hvíta skeggi.

Loks úr Algleymi eftir Hermann Stefánsson:

Ég finn hana aftur þar sem hún stendur við barinn og hún spyr mig hvort ég vilji fá það. Ég segi já. "Komum þá," segir hún. Við förum inn á klósett og hún gyrðir niður um mig og byrjar að totta mig. Ég horfi upp í loft og á veggina, þar er ekkert. Hún stendur á fætur og rekur tunguna upp í munninn á mér. Ég tek undir rasskinnarnar á henni, lyfti pilsinu og dreg niður um hana nærbuxurnar og set liminn inn. Negli hana upp við klósettvegginn sem er hvítur og úr plasti. Það tekur fljótt af og er aukaatriði. Síðan stöndum við aftur við barinn. Kannski hef ég lesið um þetta í einhverju blaði.

 Og einnig þetta úr hugarfylgsnum Hermanns:  

Skyndilega miðaði Grossmann á þau skammbyssu.
"Nú er komið að ykkur," sagði hann.
Hann skipaði þeim að leggjast í hólfið. Þau rúmuðust best hvort ofan á öðru. Guðjón lagðist á bakið og Helena ofan á hann.
Þau féllu saman, fegin, og varir þeirra sameinuðust í kossi.
Hólfið lokaðist og tók að renna af stað. Fingur hans runnu upp læri hennar hver fyrir sig og í sama sporbaug á sömu braut, líkt og hjarðsveinar sem trítla upp í fjall í leit að sauðkindum, fjallageitum eða villtum dýrum í óbyggðu hálendi. Hann var líkur skógargeit eða hindarkálfi sem stendur við húsvegginn, horfir inn um gluggann, gægist inn um grindurnar.
Eldglæringar fóru um kassann og einhver heyrðist hrópa upp yfir sig. Dafnis og Klói héldu inn í þykknið til móts við skógarpúka og hjartardýr. Fingur hans héldu til móts í átt til fossandi straumiðu. Hann svalg skáldskaparmjöð úr djúpum brunni, iðandi af slöngum og helgimyndum. Þau ferðuðust í einni sjónhendingu yfir hæðir og undir brýr og niður ár og daga, mannkynssagan var sundurleit martröð og nú vöknuðu þau af henni eins og að morgni, hold maraði í hálfu kafi, hörund blakti í vindinum, vindurinn blés í höfðinu, sléttan blasti við hvít og óræð og svo stungu þau sér á kaf í haf. Það opnaðist upp á gátt og blóð streymdi um vitundina og hold sameinaðist holdi, munnvatnið rann fram af tungubroddi hennar yfir á fingur hans þar sem þeir benda í átt til himins. Hold hans opnaðist eins og rós. Þau sviptu hvort annað klæðum, óþreyjufull eins og börn, það líður að helgum tíðum. Helgi holdlegra fýsna svífur yfir vötnum og undankoma án sögu er útilokuð. Nú hljóp steingert holddýrið inn í opið myrkur, blautt og bjóðandi rjóðrið. Allt iðaði af skordýrum. Grasið bifaðist, dýrið tinaði og ólmaðist innan um trén sem mynduðu veggi rjóðursins sem var fullt af flögrandi páfagaukum.

Svo stigu þau inn í ljósið

Svona er samtalið...

Einhverjar efasemdir hafa verið um að samtalinu milli blaðamanns og Harðar Torfasonar væri rétt lýst í frétt á mbl.is. Hér má lesa samtalið eins og það fer fram, en upptaka af því fylgir fréttinni á mbl.is. 

Hörður: Já, komdu sæl.

Blaðamaður: Það kom alltaf talhólfið þitt, þarna þegar ég hringdi áðan.

Hörður: Já, það stoppa ekki símarnir, það er alveg, það er mikið að gerast núna.

Blaðamaður: Það sem mig langaði að spyrja er hvort þetta breytir einhverju fyrir Raddir fólksins þessar nýjustu fréttir?

Hörður: Ef nokkuð, þá er það bara að við eflumst í baráttunni. Það...

Blaðamaður: Þið teljið ekki að þið séuð búin að ná fram ykkar kröfum um kosningar og þess háttar.

Hörður: Nei, elskan, nei, nei nei, nei, þetta eru pólitískar reykbombur.

Blaðamaður: Já, þú telur það?

Hörður: Já, já já já, þetta er hænuskref í áttina. en það er... nei, nei, nei, nei, maður sér í gegnum svona leiki. Við trúum þessu ekkert. Annars ætlum við að senda frá okkur tilkynningu í dag, seinna í dag, en það er meira í húfi heldur en svona, að við tökum mark á svona hlutum.

Blaðamaður: Hvað með veikindin?

Hörður: Hann sagði ekki af sér... Það er alltaf... ég meina af hverju er maðurinn að draga þetta allt í einu, veikindi sín. 

Blaðamaður: Hann var ekki búinn að fá að vita þetta.

Hörður: Já, já, en það er líka... ákveðið... það er dálítið til sem heitir einkalíf og svo stjórnmálalíf. Það er tvennt ólíkt. En við skoðum þetta bara mál og hérna við ætlum að senda frá okkur fréttatilkynningu í dag. En þetta dregur ekkert úr mótmælunum. Það er engin ástæða... ef nokkuð er, þá er það bara til að berja fastar í vegginn.

Blaðamaður: Krafa ykkar er að ríkisstjórnin fari frá nú þegar?

Hörður: Já, já, og kosningar. Það er ekki búið að gefa afdráttarlaust svar um kosningar. Geir er ekkert að segja af sér.

Blaðamaður: Nei?

Hörður: Nei, stjórnin ætlar að halda áfram. Og þetta er einhver óljós tillaga um kosningar.

Blaðamaður: Hvað er þá framundan hjá ykkur á morgun og laugardag.

Hörður: Það eru bara áframhaldandi mótmæli, það er ekkert.... það er bara að sjá í gegnum þetta reykkóf sem stjórnmálamenn eru að blása upp. Það er ekkert... Við viljum breytt kerfi, við viljum breytingar á þessu þjófélagi, þetta er úr sér gengið kerfi, valdaklíkur og spilling, og við erum ekkert að gefa eftir af okkar kröfum. Það er bara... þá værum við lítils virði.

Blaðamaður: Já, heyrðu ég skrifa smáfrétt upp úr þessu samtali okkar inn á mbl.is, og hérna þakka þér bara fyrir spjallið og vona að þetta gnagi upp hjá okkur öllum saman.

Hörður: Jább,

Blaðamaður: þakka þér kærlega.

Hörður: Jú, þakka þér. Bless.

Mér virðist, því miður, sem ekki fari á milli mála að Hörður telji að Geir sé að draga krabbameinið inn í umræðuna "núna" til þess eins að afvegleiða fólk.

Átti Geir að leyna þessum upplýsingum?

Pétur Blöndal

Hænuskref í rétta átt

Guð og nóbelsskáldið, fiskurinn og krummi!

Háæruverðugu krummar og aðrir bloggvinir,

„Guð blessi Ísland,“ sagði Geir H. Haarde forsætisráðherra fyrir bankahrunið. Og auðvitað er meira mark á formanni Sjálfstæðisflokksins takandi en skáldinu sem mælir þessi orð í Íslandsklukkunni: 

Guðs miskunn er það fyrsta sem deyr í vondu ári. 

Enda talaði Nóbelsskáldið bara í hring þegar kom að Guði; það er bersýnilegt á orðum Ólafs Kárasonar í Heimsljósi:

Já af öllu því ófullkomna sem mennirnir hafa skapað eru guðirnir ófullkomnastir ...

Sannleikurinn er sá sem Salka Valka finnur undir steini:

Ætli það sé nokkur annar guð en fiskurinn [og krummi - viðbót Hrafnasparks].

Krummar nær og fjær, og aðrir krúnkendur, gleðileg jól og hamingjuríkt komandi ár!

Lagst á hjónarúmið

Þá er komið að fjórðu tilnefningunni til rauðu hrafnsfjaðrarinnar, sem veitt er fyrir athyglisverðustu kynlífslýsingu í bókmenntum liðins árs. Hana hreppir Kristín Eiríksdóttir fyrir ljóðabókina Annarskonar sæla.

Erfitt var að velja kafla úr bókinni til tilnefningar, því margir komu til greina. Það er nánast eins og ljóðin hafi verið samin eftir fall bankanna, svo mikil er syndug nautnin og lostinn sem býr í hverjum bókstaf; það gerir þjóðinni gott á krepputímum.  

Víst er að mörg hjónin hreiðra um sig í bóli með bókina og bægja frá skugga kreppunnar, enda ríður á að auka samdráttinn en ekki yfirdráttinn! Það sem varð fyrir valinu hjá dómnefnd krumma var eftirfarandi lýsing: 

ég leggst á hjónarúmið

leita að útgönguleið

glampa í auga hestsins

hvítum vatnsdropa á flugi

frystum á flugi

En eftirfarandi lýsing verður þó að fylgja með, sem er afar skemmtileg og krassandi, og auðvitað ósvífin í dýpt sinni: 

Komdu

í gegnum mig

gegnum dýnuna

undir okkur

gólfið

komdu

í gegnum gólfið

gegnum loftið

gegnum hæðina

fyrir neðan

gegnum gólfið

og loftið

gegnum kjallarann

gegnum gólfið

gegnum jarðlögin

jarðlag eftir jarðlag

gegnum moldina

gegnum grjótið

gröfnu líkin

og komdu aftur

uppum jarðlögin

grjótið

moldina

gröfnu líkin

gólfin

hæðirnar

loftin

dýnuna

og þú kemur

í gegnum mig

aftanfrá

Lært af skákmeisturum

Fáir eru ráðabetri en skákmeistara þegar kemur að því að spila úr flóknum stöðum.

„Í slæmum stöðum eru allir leikir slæmir," sagði Siegbert Tarrasch árið 1904, en Emanuel Lasker komst hinsvegar að öndverðri niðurstöðu í bókinni Common Sense in Chess. Hann var þeirrar skoðunar að allar stöður sem ekki fælu í sér þvingað liðstap, byggju yfir leyndum vörnum, sem kæmu aðeins í ljós ef leitað væri að þeim.

Í bókinni The Wisest Things Ever Said About Chess er lýst kjarnanum í vísdómi skákmeistara, nokkuð sem íslenskir bankamenn og ráðamenn gætu lært af.

Calculate one move more than you have done. Laszlo Szabo.

To defend it's necessary, most of all, to know that you need to defend. Alexander Kotov.

The general principles of defense are simply the general principles of attack in reverse. Reuben Fine.

In bad positions, don't create new weaknesses. Tigran Petrosian.

You can't dance at two weddings at the same time. Mark Dvoretsky.

Two weaknesses are more than twice as bad as one. Savielly Tartakower.

In endings with bishops of opposite color, material means nothing, position everything. Maurice Goldstein.

Vellíðunarlækir skoppa á Hallgrími

Hallgrímur Pétursson hefur verið að færa sig upp á skaftið í íslensku menningarlífi. Hann er kominn með heimasíðu á Fésbókinni og nú síðast tók hann sér aðalhlutverk í skáldsögu Úlfars Þormóðssonar, Hallgrími.

Eins og krummar vita frá síðasta fundi byggist skáldsagan á heimildum um ævi Hallgríms, þó að vikið sé frá því á stöku stað, eins og þegar Tyrkja-Gudda er sögð hafa komið með fyrsta rabarbarann eða tröllasúruna til landsins.

Hæpið er að eftirfarandi lýsing sé sótt í heimildir um prestinn sem orti Passíusálmana, en víst er að hún verðskuldar tilnefningu til rauðu hrafnsfjaðrarinnar, sem veitt er fyrir athyglisverðustu kynlífslýsingu í bókmenntum liðins árs! 

„Hver ert þú, sem ..." en komst ekki lengra því hún svaraði honum umsvifalaust, talaði yfir hann og kvaðst vera hinn ósáni akur vorsins. Hann var hissa á því hvernig hún tók til orða og vægast sagt undrandi þegar hún færði sig hiklaust nær honum, lagði aðra höndina yfir axlir hans, setti hina á bringuna á honum, togaði í hann fyrst en ýtti síðan niður á jörðina. Honum til mikillar furðu settist hún ofan á hann og laut yfir hann svo að mjúkt hárið lék um andlit hans. Án nokkurs aðdraganda kyssti hún hann heitum vörum og opnum munni, strauk honum blíðlega í framan og andaði heitu á hálsinn á honum svo að hann saup hveljur. Þegar hún lék höndum um hann, fann lim hans, hleypti honum út og þræddi sig upp á hann, missti hjartað slag og öndin stóð föst í honum. Konan skynjaði þetta og hreyfði sig ekki fyrr en hann hafði náð andanum en þá þrengdi hún skaut sitt að honum, strauk yfir upphandleggi hans áður en hún lagði flata lófana ofan á brjóstið á honum, lyfti sér undur hægt upp og kom á hann aftur af mýkt. Hún endurtók hreyfingarnar með auknum hraða og örum andardrætti þar til sæluhrollur fór um hann. Í ósjálfræði sló hann höndum utan um hana, hélt henni þétt að sér, kjökraði og hló og þreifaði í blindni eftir vængjum á bakinu á henni því hann var orðinn sannfærður um að þetta væri ástarengill. Þegar hann fékk sjónina blasti við honum smáfrítt andlit með sægræn augu. Það hóf sig frá honum og gerði stút úr breiðu brosi um leið og líkamar þeirra skildust að. Við það skoppuðu um hann vellíðunarlækir svo að hann lokaði augunum í löngu bliki og umlaði lágt í sælu sinni. Þegar hann opnaði þau bar konuna við efsta himin og skyndilega blygðaðist hann sín fyrir að liggja nakinn niður um sig við fætur hennar, lyfti sér og reyndi að toga upp um sig. „Kannski seinna," sagði konan stríðnislega og áður en honum hafði tekist að hylja blygðun sína var hún horfin úr rjóðinu.

 

Lófi hennar var mjúkur

Á krepputímum blómstrar kynlífið sem aldrei fyrr. Og greinilegt er að íslenskir rithöfundar eru vel með á nótunum fyrir þessi jólin. Þeir bregðast ekki þjóðinni á ögurstundu.

Ný tilnefning hefur borist til rauðu hrafnsfjaðrarinnar, sem veitt er fyrir athyglisverðustu kynlífslýsingu í bókmenntum ársins.

Guðmundur Andri Thorsson sendi nýlega frá sér skáldsöguna Segðu mömmu að mér líði vel og bregst ekki þjóðinni í þrengingum. Kolbrún Bergþórsdóttir kom með ábendinguna, sem hér fylgir:

- Komdu, sagði hún og dró mig af stað inn í svefnherbergi. Hún gekk hægt og tígulega og tíndi af sér einkennilega margsamansettan kjólinn og ég elti hana, hélt í höndina á henni en fláði af mér treyju og bol með hinni. Lófi hennar var mjúkur. Hún lét fallast nakin á rúmið og reis upp við dogg á meðan hún horfði á mig fara úr buxunum og nærbuxunum uns ég stóð andspænis henni í alveldi umkomuleysis míns. Ég var nakinn en snerting hennar var svöl og létt. Hún snerti mig og það var mjúkt og annarlegt eins og ég væri í þann mund að ganga inn í aðra heimsálfu, hlýja og blíðlega. Ég færði mig nær henni en hikaði svo og færði mig aftur fjær eins og fælið karldýr og í smástund leið þeim hluta af mér sem hikar og hræðist eins og milli okkar væri fjallgarður og stórfljót sem enginn kæmist yfir nema fuglinn fljúgandi. Ég ræskti mig og brost hálf vandræðalega og sagði: Það er svolítið langt síðan ég hef gert þetta ...

- Líka ég, sagði hún: Manst þú hvað maður gerir næst?

Hún tók í báðar hendur mínar og kippti mér svo til sín furðu létt og snöggt. Ég lagðist nakinn milli fóta henni og í sömu andrá kom fuglinn fljúgandi og dreifði sæði mínu í hið hvíta lín.

Ég studdist enn fram á handlegginn og horfði á hana. Í alveldi míns umkomuleysis. Svo sprungum við bæði, og ég sagði: Jaaaá!

Það er ljóst að keppnin verður hörð um rauðu hrafnsfjöðrina. Þjóðin nýtur góðs af.

Spara pening með auknu kynlífi